Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ

Ο ποταμός δεν γνωρίζει πόσο όμορφος είναι: του το λένε τα πουλιά, του το τραγουδούν οι πηγές, του το ψιθυρίζουν οι ιτιές και τα πλατάνια, αλλ’ αυτός δεν έχει μια εικόνα του, για να δει αν πράγματι είναι αλήθεια όλα αυτά τα λόγια και δεν είναι παραμύθια που του λένε από σεβασμό τα στοιχειά των νερών και του δάσους.
Αυτός, που είναι όλο μάτια, τα έβλεπε να σκύβουν στα νερά του, να απλώνουν τις ρίζες τους ή να αφήνουν τη σκιά τους σε πετάγματα. Αλλά τα μάτια του ήταν στραμμένα στο άπειρο του ουρανού· έβλεπε τον ήλιο, το φεγγάρι, τα αστέρια και τα σύννεφα – περνούσαν και έφευγαν, αφήνοντας κι αυτά είτε το φως τους είτε τη σκιά τους.
Ο ποταμός ήταν για όλο τον κόσμο ένας καθρέφτης, όπου πολλές φορές και ο ίδιος ο Δημιουργός αρεσκόταν να βλέπει και να καμαρώνει τη σοφία του. Όλοι έβλεπαν και καμάρωναν το πρόσωπό τους στα νερά του κι αυτό ήταν που θύμωνε αγαθά τον ποταμό και καμιά φορά, άθελά του, το μουρμούριζε στον Θεό.
Ήθελε κι αυτός έναν καθρέφτη για να βλέπει τη θωριά του, να καμαρώνει και επιπλέον να έχει μια γνώμη για τον εαυτό του. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιθυμία του ποταμού· μια επιθυμία που σε όλους τους αιώνες, προηγούμενους και επόμενους, θα μείνει ανεκπλήρωτη…

"ΟΡΕΙΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ", Σελ. 30.