Στο δάσος των δρυών, στον όμορφο αυχένα που κατεβαίνει από τον αυχένα του Ταξιάρχη, και σε μια κρυφή μεριά, από κτήσεως κόσμου αναβλύζει ένα νεράκι, και χάρις σ’ αυτό ευδοκίμησαν οι άνθρωποι που εγκαταστάθηκαν σιμά του. Βάδιζαν ως εκεί για τη δροσιά του, και για των ζωντανών τη χρεία ήταν απαραίτητο. Αυτό το νεράκι ήταν ο πραγματικός θησαυρός που ανακάλυψε ο Αναστάσης Λιούκας, ένας από τους τρεις γενάρχες του Σκλήβαινου, ο άνθρωπος που στη γενιά του έχουν ρίζες τα μισά επώνυμα του χωριού.
Η βρύση, που αποτελούσε πάντα ένα χώρο συνάντησης των περαστικών με τους ανθρώπους που ζούσαν εκεί, ήταν πάντα περιποιημένη και καθαρή. Η σημερινή κούπα της, αν και μεταγενέστερης κατασκευής με ντόπια πέτρα, είναι εντούτοις ένα εξαιρετικό δείγμα της λαξευτικής τέχνης. Είναι πράγματι η μόνη κούπα απ’ όλες τις βρύσες της περιοχής που απηχεί το πνεύμα και την τέχνη μιας άλλης εποχής. Δεν είναι μόνο η πέτρινη κούπα, αλλά και ο τοίχος της βρύσης, τον οποίο με σεμνή φροντίδα έχουν συντηρήσει, αποτρέποντας την κατάρρευσή του. Έτσι οι Λαφινιώτες, με αυτή την προσπάθειά τους, κατάφεραν και να διατηρήσουν το ύφος μιας εποχής, και να τιμήσουν τους προγόνους τους.
Στη φωτογραφία, ο Θέμης Αντωνίου με τον οποίο περπατήσαμε μαζί τον τόπο της Λαφίνας.
«ΟΡΕΙΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ» σελ. 40.
δεν ξέρω ποιος είναι ο θέμης αντωνίου. μα η φιγούρα του μου θύμησε πολλά χρόνια πριν τον πατέρα μου, γεννημένο στη βελαώρα ευρυτανίας. όλη του τη ζωή γονάτιζε με ταπείνωση στη φύση, και την έκανε να τραγουδάει...
ΑπάντησηΔιαγραφήνερό, χώμα, γάλα, λάδι, όλα περνούσαν ένα και δύο και τρία χέρια ασταμάτητης κατεργασίας και αγάπης, και μ' αυτό τον τρόπο γεννοβολούσαν χίλια δυο καλούδια...
σήμερα οι περσότεροι κλωτσάμε τη φύση, την κλείνουμε σ' ένα πλαστικό, τη θάβουμε κάτω από χημικά, πετάμε το αγνό νερό της σε σκουριασμένους υπονόμους... λίγο ως πολύ της δίνουμε την εικόνα της κοινωνίας μας, αντί να δούμε από κείνην και να αναγεννηθούμε κι εμείς στην απλότητα και τη δημιουργικότητά της.